Green graffiti

Eindelijk na al die malaise verhalen leuk nieuws in de kranten: van die tas die in de ruimte zweeft ("Echt waar?" vraagt zoonlief) tot de nieuwe vorm van graffiti; clean of greengraffiti. NRC had daar afgelopen week een prachtig artikel over geschreven.

Je hebt een vieze tunnel, je maakt prachtige sjablonen en met een hogedrukspuit schilder je de sjablonen op de tunnel (green works van Paul Curtis). Of je maakt beesten van vuilniszakken en laat ze op metroroosters tot leven komen (Joshua Allen Harris). In Nederland heb je meer de variant van 's nachts stiekem planten en struiken op saaie stukken in de stad te planten. Ook leuk. Kijk voor de filmpjes op de links. Fantastische, poëtische guerrilla-acties in de stad.

Hoorspel over muziektheater?

Het mooie van muziektheater of opera is dat alle kunsten zo mooi bijelkaar komen. Het is niet alleen de muziek, de zangstemmen maar ook de enscenering op het toneel, de handelingen van de mensen, het licht, het decor. En als het goed is vormen al die ingrediënten een opstelsom van 1+ 1= 3. Maar het voor ook regelmatig voor dat de muziek veel sterker is dan de rest.

Zo ook bij de het stuk van Black Feather Rising van stichting Octopus dat moementeel door nederland toert. De prachtige muziek is van de Indiase componist Param Vir, maar Indiase klanken waren in dit stuk ver te zoeken. Het verhaal was een soort Poel Coelho-verhaal over een zoektocht en innerlijke kracht. Erg veel gezongen Engelse tekst. Na een dagje werkje had ik soms geen zin in om moeite te doen het langdradige verhaal te volgen. Ik luisterde liever naar de muziek. Het was een soort hoorspel waar de muziek de spanningen en gevaren van onderweg ondersteunde. Het idee van een hoorspel werd bovendien nog versterkt door het statische toneelbeeld. Fragment horen. Klik hier

Moeder & zoon

Music in Motion

Passie, emotie daar staat muziek voor mij voor. Muziek is overal , voor jong en oud, zwart en wit, rijk en arm. Ik keek uit naar de nieuwe tentoonstelling Music in Motion in Museum Volkenkunde in Leiden. Muziek, een leuk breed thema dacht ik, daar kun je wat mee. De randprogrammering met andere podia in Leiden beloofde veel goed. Maar wat een teleurstelling! De narigheid begint al met het feit dat de tentoonstellingzalen ergens achteraf liggen. En ben je er eenmaal dan kom je in een kale gang met twee zaaltjes; voor de rest moet je eerst weer de trap op.
Een interactieve tentoonstelling beloofde de gastvrouwen van het museum. Jaha, wat film met vooral praatbeelden, video's waar mensen vooral ook praten, een interactieve installatie waarop je kunt zoeken wat de gaafste platenzaken in Tokio zijn. Erg overtuigend wordt het niet. Waar is die passie, waar is de emotie gebleven?
Aardig waren de vitrines met instrumenten met vooral veel kora's. Ook leuk waren de youtubefilmpjes van popconcerten en grappig was de interactieve installatie waar je zelf het ritme van de muziek bepaalt (zie foto), maar geraakt heeft de tentoonstelling me niet. En wat heb ik nu eigenlijk van opgestoken?

Stilleven uit het bos

For the love of God

Wat vind jij nu van die schedel van Damien Hirst, van dat werk For the love of God? werd me afgelopen week elke dag gevraagd. Tijd om een mening te vormen.

Hirsts grote thema is vergankelijkheid en als hij een schedel in zijn werk betrekt, grijpt hij overduidelijk terug naar de vanitasschilderijen van de Nederlandse schilderkunst uit de zeventiende eeuw. Vanitasschilderijen - letterlijk ijdelheid- wees de mensen op hun eigen vergankelijkheid door het tonen van bijvoorbeeld een een kaars die net uitgaat, een geblazen bel, een gevallen glas en natuurlijk een schedel. En wat doet Hirst met zo'n schedel? Hij vergroot de ijdelheid door er diamanten op te zetten. Meer vanitas kan niet. Hij zet hiermee een statement neer en laat mensen discussieren bij zijn werk. Wat is kunst, want niet, wat is leger dan een schedel vol met diamanten.

En het Rijks? Het Rijks speelt de hoofrol in deze Museumnacht. Door die schedel van Hirst naar Amsterdam te halen en te plaatsen naast hun eigen vanatiasschilderijen. Ahhh wat zal het Stedelijk Museum jaloers zijn....