Twee tentoonstellingen van twee vrouwen. De één 40 en de ander 79. Beiden weten op een mooie manier een eigen wereld in een witte doos te creëren, maar daarmee houden de overeenkomsten op.
Eerst bezocht ik de tentoonstelling van de Japanse Yayoi Kusama in Museum Boymans. Ik ken haar van de kunstgeschiedenisboeken waar ze zelf in haar eigen spiegelinstallatie staat. In de jaren zestig werd ze bekend met haar op-artachtige installaties. Ook speelde en speelt zelf mee in haar happenings/performances: ooit in hotpaints met overal stippen net zoals haar gemaakte omgeving of op oudere leeftijd waarbij ze zich met bloemen tooit en de laatste bloem in haar mond stopt. Met ritme, herhaling,reflectie weet ze de bezoeker te verleiden tot prachtige ruimtelijke ervaringen die nu weer helemaal hip zijn, maar de bezoeker komt zichzelf we voortdurend tegen. Het is aangenaam, maar blijft het toch een beetje buitenkant?
Anders, totaal anders is de tentoonstelling van de Nederlandse Karin Arink in het Schiedams Museum. Ik was een paar jaar niet meer in dit museum geweest, maar wat is het prachtig verbouwd.
In haar werk gaat het juist niet over buitenkant, maar vooral over het innerlijke. Hoe ze het lichamelijke ervaart. Soms is het lichaam naar buiten gericht of heel erg in zichzelf gekeerd. Het is verstrengeld met de ander of het is een plek voor de ander. Lichamen van stof, keramiek, was, brons en vooral van stof. Meestal zonder hoofd. Kwetsbare lichamen.
Eerst bezocht ik de tentoonstelling van de Japanse Yayoi Kusama in Museum Boymans. Ik ken haar van de kunstgeschiedenisboeken waar ze zelf in haar eigen spiegelinstallatie staat. In de jaren zestig werd ze bekend met haar op-artachtige installaties. Ook speelde en speelt zelf mee in haar happenings/performances: ooit in hotpaints met overal stippen net zoals haar gemaakte omgeving of op oudere leeftijd waarbij ze zich met bloemen tooit en de laatste bloem in haar mond stopt. Met ritme, herhaling,reflectie weet ze de bezoeker te verleiden tot prachtige ruimtelijke ervaringen die nu weer helemaal hip zijn, maar de bezoeker komt zichzelf we voortdurend tegen. Het is aangenaam, maar blijft het toch een beetje buitenkant?
Anders, totaal anders is de tentoonstelling van de Nederlandse Karin Arink in het Schiedams Museum. Ik was een paar jaar niet meer in dit museum geweest, maar wat is het prachtig verbouwd.
In haar werk gaat het juist niet over buitenkant, maar vooral over het innerlijke. Hoe ze het lichamelijke ervaart. Soms is het lichaam naar buiten gericht of heel erg in zichzelf gekeerd. Het is verstrengeld met de ander of het is een plek voor de ander. Lichamen van stof, keramiek, was, brons en vooral van stof. Meestal zonder hoofd. Kwetsbare lichamen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten