Extreem Luid

Extreem Luid en Ongelooflijk Dichtbij, een boek van Jonathan Safran Foer. Het boek is enkele jaren uit, maar ik heb het pas net gelezen. Wat een prachtig boek!

Een negenjarig jongetje gaat na 11 september, waarbij zijn vader omkwam, op zoek naar een sleutelgat waarin zijn sleutel past. De zoektocht is tevens een rouwproces. Foer zou geen Foer zijn als er nog niet een verhaallijn doorheen loopt, die van de grootouders van het jongetje. Soms heeft die zoektocht iets weg van het werk van Paul Auster.

Nathan Foer is zo'n erudiete New Yorker, waarbij alles klopt. Wintergasten was een keer bij hem te gast.

Amuses

Laatst hadden we een feestje op het werk en iedereen maakte een gedeelte van de maaltijd ( jaha en we hadden geen keuken ter beschikking). Je had een uur de tijd om het gerecht te maken. De cateraar Lof & Look had alle ingrediënten al vast voor je gekocht en je kreeg het recept erbij. Twee amuses, prima voor de kerstdagen:

Het bereiden van sake drankje met limoen en gember en een amuse van avocado,garnaal en zeewier.

Nodig voor 45 personen/ voor 4 personen tussen haakjes

• -sake
  -limoen (1)
  -gember ( stronkje)
  -suiker
  -zout
  -avocado ( 2)
  -creme fraishe (1/8)
  -zeewier (1 velletje)
  - doosje garnaaltjes



• - sesamolie
  -rijstazijn
  -pepers

De sake glazen van suiker-zout randje voorzien met behulp van twee schoteltjes.Een met wat water en de ander met een suiker- zout mengsel,(half om half). Dan de limoenen in flinter dunne schijfjes snijden en over de glazen verdelen, zo ook met de plakjes gember.

De avocado’s halveren ontpitten en uitlepelen. Doe het vruchtvlees samen met de crème fraiche en een scheut rijstazijn en wat sesamolie in een kom en dit goed mengen en prakken om een gladde moes te krijgen. Breng verder op smaak met peper zout knoflook en limoen.

Snij of scheur het zeewier en verdeel over de amuse schaaltjes.Schep de avocado erop en garneer met garnaaltjes, bosui en het amuse lepeltje.

Maak een mooie presentatie van de gerechten met over gebleven kruiden en ingrediënten en ander deco materiaal.

Huis van Victor & Rolf

Vorig jaar zag ik de posters van het huis van Victor & Rolf al in Londen. Nu is het grootse poppenhuis met een uitbreide tentoonstelling in het Centraal Museum te zien. Een must see. Victor & Rolf hebben een reusachtig poppenhuis laten maken en daarin grote porseleinen poppen geplaatst met identieke kleding die ze gedurende hun loopbaan gemaakt hebben. Alles klopt, tot in de detail, de poppen hebben zelfs de make-up, schoenen aan zoals toen op de shows.

Naast dit poppenhuis zijn er ook manshoge poppen te zien met daarachter telkens een film van de originele modeshow. Lees vooral de toelichting, want dan kom je nog meer over de show en het concept te weten. Het zijn meer kunstenaars dan modeontwerpers die het concept niet schuwen en regelmatig alles op z'n kop gooien. Het mooiste vind ik nog altijd de Russian doll: als een Russisch Matroeska poppentje wordt een model laag over laag aangekleed.
En gekke was dat er op deze woensdagochtend geen kip op de tentoonstelling te bekennen was. Dat wordt toch gauw anders, hoop ik.
C

Lilalente

In het afscheidsboek van mijn directeur schreef ik het gedicht Lilalente van Ilja Leonard Pfeijffer. Ik gaf hem ooit de eerste bundel van Ilja te leen en kreeg het bijna niet meer terug. Michael de Roo citeerde Lilante vervolgens op zijn bruiloft en nodigde de dichter later in het theater uit.
Nu is Ilja hot, want O,O: hij stond naakt op de achterkant van zijn boek. Niet zo machoachtig zoals de bijna naakte Mulisch ooit een keer deed, maar als een echt dik schildersmodel, relax op een bank. Er wordt al gesproken dat hij daarom niet de P.C. Hooftprijs zou winnen. Was hij daarom ook weg van het lijstje van dichter des vaderlands?
En vervolgens zag ik dit weekend deze foto. Geweldig. Zonder voor te bereiden, zonder fietsbroek of bidon en met zijn dikke bui en ellendig lange haar is hij naar Rome gefietst. Dat flikte hij toch mooi. Over deze reis verschijnt in het voorjaar een boek. En wie hem op bezoek wil, daar fiets hij naar toe in ruil voor eten en onderdak.

Lilalente
het is lente in de laat de kanterstraat
lente in de lange laan van poot
monkelt glim mevrouw jolien lahaye
poetst alle knoppen koper
pinkelt glom van weertje weer
pink (petronella) parlevliet de ree
gaat in de tuin een tuiltje tulpenblommen
buiten aquarellen
er piept het een of ander enig merelbeestje
in pim en wietske wielaards pergola
mevrouw milaine millecam vermuist een knäckerbrödje
mozzarella met de blauwe blazer buiten
en een extra mokje karnemelk vandaag want het is lente
lila lente in de lusthoflaan en alle buren fluiten

(Ilja Leonard Pfeijffer)

Wolkers & De Lakenhal

Tot mijn schande had ik nog niet de tentoonstelling van Jan Wolkers in De Lakenhal in Leiden gezien (ik geef er al jaren rondleidingen). Op zazondag er vluchtig met man en kind doorheen gelopen.

Er is sinds ruim een jaar een directeur en je ziet nu steeds meer zijn hand door het museum. Het is leger en ruimtelijker. En dat zie je als je een rondje Wolkers maakt, want de tentoonstelling is door het hele museum. Geen schilderijen meer boven elkaar, gewoon rustig op een rij. Een poepschilderij naast een Rembrandt, prachtige vakjes-schilderijen naast grootse portretten. En tot mijn verrassing zaten er reuze gezellig bezoekers in het keukentje van Swiebertje TV te kijken. Vroeger mocht je alleen maar kijken en nooit erin! En - surprise- het zelfportret van Lucas van Leyden hing naast een foto van Wolkers. Dit meesterstuk was jaren en jaren niet tentoongesteld, dus zoek het gordijntje op, schuif dit opzij en bekijk de tekening voordat deze weer in het depot verdwijnt!

Green graffiti

Eindelijk na al die malaise verhalen leuk nieuws in de kranten: van die tas die in de ruimte zweeft ("Echt waar?" vraagt zoonlief) tot de nieuwe vorm van graffiti; clean of greengraffiti. NRC had daar afgelopen week een prachtig artikel over geschreven.

Je hebt een vieze tunnel, je maakt prachtige sjablonen en met een hogedrukspuit schilder je de sjablonen op de tunnel (green works van Paul Curtis). Of je maakt beesten van vuilniszakken en laat ze op metroroosters tot leven komen (Joshua Allen Harris). In Nederland heb je meer de variant van 's nachts stiekem planten en struiken op saaie stukken in de stad te planten. Ook leuk. Kijk voor de filmpjes op de links. Fantastische, poëtische guerrilla-acties in de stad.

Hoorspel over muziektheater?

Het mooie van muziektheater of opera is dat alle kunsten zo mooi bijelkaar komen. Het is niet alleen de muziek, de zangstemmen maar ook de enscenering op het toneel, de handelingen van de mensen, het licht, het decor. En als het goed is vormen al die ingrediënten een opstelsom van 1+ 1= 3. Maar het voor ook regelmatig voor dat de muziek veel sterker is dan de rest.

Zo ook bij de het stuk van Black Feather Rising van stichting Octopus dat moementeel door nederland toert. De prachtige muziek is van de Indiase componist Param Vir, maar Indiase klanken waren in dit stuk ver te zoeken. Het verhaal was een soort Poel Coelho-verhaal over een zoektocht en innerlijke kracht. Erg veel gezongen Engelse tekst. Na een dagje werkje had ik soms geen zin in om moeite te doen het langdradige verhaal te volgen. Ik luisterde liever naar de muziek. Het was een soort hoorspel waar de muziek de spanningen en gevaren van onderweg ondersteunde. Het idee van een hoorspel werd bovendien nog versterkt door het statische toneelbeeld. Fragment horen. Klik hier

Moeder & zoon

Music in Motion

Passie, emotie daar staat muziek voor mij voor. Muziek is overal , voor jong en oud, zwart en wit, rijk en arm. Ik keek uit naar de nieuwe tentoonstelling Music in Motion in Museum Volkenkunde in Leiden. Muziek, een leuk breed thema dacht ik, daar kun je wat mee. De randprogrammering met andere podia in Leiden beloofde veel goed. Maar wat een teleurstelling! De narigheid begint al met het feit dat de tentoonstellingzalen ergens achteraf liggen. En ben je er eenmaal dan kom je in een kale gang met twee zaaltjes; voor de rest moet je eerst weer de trap op.
Een interactieve tentoonstelling beloofde de gastvrouwen van het museum. Jaha, wat film met vooral praatbeelden, video's waar mensen vooral ook praten, een interactieve installatie waarop je kunt zoeken wat de gaafste platenzaken in Tokio zijn. Erg overtuigend wordt het niet. Waar is die passie, waar is de emotie gebleven?
Aardig waren de vitrines met instrumenten met vooral veel kora's. Ook leuk waren de youtubefilmpjes van popconcerten en grappig was de interactieve installatie waar je zelf het ritme van de muziek bepaalt (zie foto), maar geraakt heeft de tentoonstelling me niet. En wat heb ik nu eigenlijk van opgestoken?

Stilleven uit het bos

For the love of God

Wat vind jij nu van die schedel van Damien Hirst, van dat werk For the love of God? werd me afgelopen week elke dag gevraagd. Tijd om een mening te vormen.

Hirsts grote thema is vergankelijkheid en als hij een schedel in zijn werk betrekt, grijpt hij overduidelijk terug naar de vanitasschilderijen van de Nederlandse schilderkunst uit de zeventiende eeuw. Vanitasschilderijen - letterlijk ijdelheid- wees de mensen op hun eigen vergankelijkheid door het tonen van bijvoorbeeld een een kaars die net uitgaat, een geblazen bel, een gevallen glas en natuurlijk een schedel. En wat doet Hirst met zo'n schedel? Hij vergroot de ijdelheid door er diamanten op te zetten. Meer vanitas kan niet. Hij zet hiermee een statement neer en laat mensen discussieren bij zijn werk. Wat is kunst, want niet, wat is leger dan een schedel vol met diamanten.

En het Rijks? Het Rijks speelt de hoofrol in deze Museumnacht. Door die schedel van Hirst naar Amsterdam te halen en te plaatsen naast hun eigen vanatiasschilderijen. Ahhh wat zal het Stedelijk Museum jaloers zijn....

18 Musicians

Jaren geleden maakte ik kennis met het stuk Music for 18 Musicians van Steve Reich. Het was in één van die prachtige uitzendingen van Han Reiziger. Het is spannend, rustgevend en prachtig tegelijk. Vroeger liet ik altijd hiervan een fragment horen aan mensen aan wie ik kunstgeschiedenis gaf. Als onderdeel van de minimal art. Zowel de beelden als muziek blijven me fascineren vooral door hun krachtige eenvoud, die nooit saai wordt.
En nu wordt binnenkort dat beroemde stuk in Den Haag uitgevoerd en zelfs in het theater waar ik werk! ( zaterdagmiddag 29 november in Theater De Regentes als onderdeel van Dag in de Branding) Oelala. Helaas! Ik moet naar het Groningse Noorden om daar de verjaardag van mijn vader vieren, die zelf een groot liefhebber van Reich is. Hier alvast een kadootje voor jou...

http://nl.youtube.com/watch?v=xU23LqQ6LY4

Stilleven I

Pasta!

Voor het eerst van mijn leven: pasta draaien!

En ja, dan natuurlijk gelijk tagiattelli, spagetti en ravioli. En nu op zoek naar de lekkerste tips voor pastadeeg!

Romeinse walibi

Instituut voor beeld en geluid

In visite had ik geen zin, met mijn verjaardag wilde ik iets leuks doen: actie! Mijn plan was om naar de Hoge Veluwe te gaan, maar de weersverwachting voorspelde niet veel goeds en omdat zoonlief net aan zijn oren en neus geopereerd was, wilde ik niet al te veel wind hebben. Een alternatief was snel verzonnen: Instituut voor Beeld en Geluid. Je weet wel dat gebouw met al die kleurtjes alsof het een oude televisie is (Neutelings en Riedijk).

Tot mijn verbazing was de reactie van het groepje genodigden lauw. Wah was dat wel zo leuk...? Mijn beeld ervan kwam wel uit: lekker veel beelden kijken, af en toe er echt gaan voor zitten, veel te doen en te beleven. En met een toegangsring activeerde je alles.

Leiden heeft een jaarlijkse kunstroute; een weekend in september. Afgelopen weekend was het zover.

De laatste jaren heben ik eigenlijk alleen maar tijd om een aantal mensen gedag te zeggen in hun atelier. Aan een echte route lopen kom ik niet meer. Enfin, toch nog weer leuk werk gezien van Marijk Gerritsma, Marlies van Boekel en Arjenne Fakkel. Maar wat me elk jaar toch erg tegenvalt is het startpunt. Vroeger was dat in De Waag en hing er werk van alle deelnemers en waren daarnaast nog infomappen te zien. Nu is er nog slechts sumiere info in het Scheltema-complex en is daar het routeboekje verkrijgbaar, maar het is vooral een borrelplek .

(foto's: schaduwschilderijen van Marijk Gerritsma)

Groentesoep

Paulien recept III

Niet erg handig als je moe om zes uur thuis komt en je geen frituur hebt, vol met kleurstof maar wel erg leuk: gekleurde kroepoek. En kinderen zijn er gek op. Te koop in de toko of tropische winkels.

Doe de kroepoek in een frituur met hete olie of één voor één in en een wok met een laagje hete olie. Schep ze eruit als ze omhoog komen. Uitlekken en beetje zout erover.

Buiten- en binnenkant

Twee tentoonstellingen van twee vrouwen. De één 40 en de ander 79. Beiden weten op een mooie manier een eigen wereld in een witte doos te creëren, maar daarmee houden de overeenkomsten op.

Eerst bezocht ik de tentoonstelling van de Japanse Yayoi Kusama in Museum Boymans. Ik ken haar van de kunstgeschiedenisboeken waar ze zelf in haar eigen spiegelinstallatie staat. In de jaren zestig werd ze bekend met haar op-artachtige installaties. Ook speelde en speelt zelf mee in haar happenings/performances: ooit in hotpaints met overal stippen net zoals haar gemaakte omgeving of op oudere leeftijd waarbij ze zich met bloemen tooit en de laatste bloem in haar mond stopt. Met ritme, herhaling,reflectie weet ze de bezoeker te verleiden tot prachtige ruimtelijke ervaringen die nu weer helemaal hip zijn, maar de bezoeker komt zichzelf we voortdurend tegen. Het is aangenaam, maar blijft het toch een beetje buitenkant?

Anders, totaal anders is de tentoonstelling van de Nederlandse Karin Arink in het Schiedams Museum. Ik was een paar jaar niet meer in dit museum geweest, maar wat is het prachtig verbouwd.
In haar werk gaat het juist niet over buitenkant, maar vooral over het innerlijke. Hoe ze het lichamelijke ervaart. Soms is het lichaam naar buiten gericht of heel erg in zichzelf gekeerd. Het is verstrengeld met de ander of het is een plek voor de ander. Lichamen van stof, keramiek, was, brons en vooral van stof. Meestal zonder hoofd. Kwetsbare lichamen.

Het leven van Pi

Het leven van Pi van de Canadese schrijver Martel is een prachtig boek. Over India, over god & goden, over overleven op zee en vooral over overleven met een tijger op een kleine reddingsboot. Het stond al lang op mijn verlanglijstje, maar nu eindelijk in een ruk uitgelezen. Het mooiste is als je ook de epiloog leest, dan weet je dat er meer waarheden zijn. Wat is waar en wat niet? VPRO schonk er aandacht aan.

Naar het wad

Morgen weer naar het wad. Als we de kangoeroes zien, zijn we er bijna.

De schaduwen van Boltanski I

In museum De Pont zag ik tot mijn plezier er één en thuis vond ik er ook een ansichtkaart van: de schaduwen van Boltanski (foto van Abbemuseum). De Franse kunstenaar Boltanski maakt al jaren indringende installaties met stof, licht en foto's. Hij maakt ook regelmatig fragiele werken die nauwelijks tastbaar zijn: les ombres. Met hulp van ijzeren of koperen figuurtjes, kaarslicht en soms nog een ventilator, brengt hij figuren op de muur tot leven. Boltanski gaat op zoek naar een moment uit het verleden, naar iets dat al voorbij is.

VPRO Ram maakte een paar jaar een prachtige documentaire over zijn werk en ging op zoek naar een installatie in Parijs die er wel was, maar niet of nauwelijks te zien is.

Op Boltanski kom ik nog wel eens een keer terug.

De mandarijn van Louise Bourgeois

Ik heb gisteren bijna de hele aflevering van Zomergasten met Annemarie Prins gezien. "Een maf mens", zegt ze zelf. Ze liet een prachtig fragment zien van de stokoude beeldhouwster Louise Bourgeois, die nog steeds actief is.

Louise tekende op een mandarijn, pelde hem en vertelde over een pijnlijke jeugdherinnering, hoe haar vader zelf de vrucht pelde en sneerend zei dat de mandarijnenschil (met het hart als een soort piemel) van binnen zo mooi was en dat het jammer was dat zij niet zo was. De pijn die ze toen voelde, was vijftig jaar na data nog even sterk alsof het gisteren gebeurt was. Een aangrijpend fragment.

Kids naar De Pont Museum

Kinderen kun je prima meenemen naar hedendaagse kunst. Ze vinden het leuk om een filmpje te zien of in een kunstwerk te lopen. Bovendien heeft bijna ieder museum nu wel iets van een speurtocht. Dus op naar De Pont in Tilburg met drie kids.

Ik vond het zelf leuk om de tijdelijke installatie van Marc Mulders en Claudy Jongstra te zien: lange zijde/wollen draperieën op kleur gegroepeerd in drie halve cirkels met daartussen op de grond glas in lood en tekeningen van de Tilburgse schilder Marc Mulders. Het koele harde glas, schel belicht tegenover warme stoffen met een wat een serene uitstraling. Een mooie combinatie!

De kinderen voelden zich meer thuis in het glazen werk van Dan Graham en telden "de tietjes" van de marsmannetjes van Thomas Schutze. Maar het allermooist vonden ze de nagebouwde klokkenwinkel van Job Koelewijn, waar de wijzers van de klokken niet bewogen, maar de winkel zelf!

zomertaarten

Elke dag las ik vorige week heerlijke recepten van zomertaarten in NRC next. Met bramen, pruimen en rabarber. Je kunt die natuurlijk in de winkel kopen, maar het is veel leuker ze zelf te plukken. Pruimen zijn er al, in Noord-Groningen verkochten ze zakjes pruimen aan de straat voor 50 cent. Maar bramen voor een taart moeten we nog een weekje wachten.

Lelijkheid

Is het mooie lelijk en het lelijke juist mooi? Wat is mooi en wat is lelijk. In mijn vakantie dompel ik me onder in het boek De geschiedenis van de Lelijkheid van Umberto Eco. Ik kocht het als kado voor een vormgever, maar snelde al gauw naar de boekhandel terug om zelf zo exemplaar te kopen. Lelijkheid is veel leuker dan schoonheid!

Paulienrecept II

Als je nu een grote courgette van Bettina uit de tuin krijgt en je weet er geen raad mee, maak er dan een heerlijk soepje van! Pluk dan ook nog even verse kruiden uit mijn tuin erbij.

Nodig":
- courgette
- 1 teen knoflook
- 1 ui
- hand verse kruiden (bijvoorbeeld tijm, rozemarijn, bonenkruid)
- theelepel bloem en half kopje melk (of slagroom ofzo)
- 1,5 bouillonblokje ( groente of paddestoel)

Snij de courgette in stukjes en doe ze in een pan met de bouillonblokjes met circa 1 liter water erbij. En laat het zachtjes koken in circa 15 min. Maak de ui en knoflook schoon voeg ze bij de soepje. Doe de kruiden er ook bij. Pureer de soep na 20 min met een staafmixer. Maak een papje van de bloem, melk of slagroom. Roer het door de soep, zodat de soep een beetje gaat binden. En de soep is klaar. Lekker met salade en bruine broodjes.

Gouden Pet

Muziek op straat is altijd leuk. Nou ja, behalve die draaiorgels dan. Vorige week was In Leiden het straatfestival De Gouden Pet. We waren de muzikanten even kwijt, want in plaats van het pittoreske gedeelte rond de Pieterskerk, was het nu rond het minstens even zo pittoreske Hooglandse Kerk-gebied. Veel publiek, veel muzikanten en mooi weer.

Londen

De Tate Modern is en blijft geweldig. Overrompelend gebouw en mooie dingen. De kunst is op thema ingedeeld en zeven jaar geleden kwam ik andere thema's tegen dan nu , dus nu heb ik ook weer andere kunst gezien. Maar de minimal-art zaal was weer even mooi als toen. Licht, ruimte en de doosvormige beelden: alles klopt.

Ik kon nog net een foto nemen van de zeepjeslijn van de Poolse kunstenaar Balka, maar werd vriendelijk doch verzocht niet te fotograferen.

Op de site van Tate Modern kun je inzoemen op de zalen en dan kijken wat er te zien valt. Zo kan ik nog even nagenieten van het museumbezoek.

Foute wontons

Het is altijd een feest om in een Chinese supermarkt rond te neuzen. Ik neem in ieder geval altijd van die gekleurde kroepoek mee. Mijn zoontje keek z'n ogen uit bij de levende krabben, kreeften en tilapia's. En bij de toonbank kwam hij trots met een kokosnoot aanzetten. Die wilde hij wel kopen.

Ik had ook wontonvelletjes meegenomen. Wontons zijn die die gevulde deegrolletjes die je in de soep terugvindt. "Ze zijn toch van meel gemaakt, dus wellicht kunnen ze ook in de oven", dacht ik. Hoort vast niet, maar ze smaken waarschijnlijk lekker. Terwijl ik mijn loempialessen van een Japanse kennis naar boven haalde, ging ik aan de slag:

voorgerecht/bijgericht

• wontonvelletjes (half pakje, niet meer bevroren)
• 1 grote zoete aardappel
• handje amandelen
• kerriepoeder
• klein lepeltje bloem

Schil de aardappel, snijd hem in stukjes en kook de aardappel beetgaar. Pureer de aardappel met een scheutje melk of water. Voeg kerrie en nootjes, zout, peper toe. Maak wat plaksel van een kleine lepel bloem met wat water roer dit tot een dun papje.

Pak een wontonvelletje. Leg een lepeltje puree op het wontonvelletje. Doe wat plaksel op de punten en vouw ze naar elkaar toe zodat je een driehoekje krijgt. Maak er nog een bochtje in.

Zet het geheel in een voorverwarmde over (180 graden) en bak ze gaar in circa 20 minuten.

Variatie: gewone aardappel, cashewnoten en verse gember met koriander.

Kastelentaart

Taart voor zoonliefs zesde verjaardag: een kastelentaart op een berg met stoere ridders en een echte eetvlag waarop zijn naam staat. Veel heel veel cake, veel groenglazuur, zure stengels als planten en echte chocokogels. Voor zijn feestje maakte ik een superzoete taart in 5 minuten:

Park Middelheim

Onderweg van een weekje vakantie in Frankrijk stopten we bij Park Middelheim in Antwerpen. Het was al weer jaren geleden dat ik hier voor het laatst was geweest. De indeling was doorelkaar gehutseld en nieuwe en oude beelden staan nu beter naast elkaar.

Er was een tentoonstelling van de Belgische kunstenaar Leo Copers. In de traditie van Rene Margritte en Marcel Broodthaerts laat hij net niet de werkelijkheid zien. Of het is net even anders dan je verwacht, zoals kokend deeltje in water of Tl in ijs. In het park staan ook zijn vuursculpturen uit begin jaren zeventig. Als deze installaties niet werken en er nier veel aan te zien, maar gelukkig worden ze op gezette tijden ontstoken!

Ik hoorde deze week het politiek getinte stuk El Cimarrón van de Duitse componist Hans Werner Henze (1926) voor het eerst. Het is een stuk voor vier musici en een spannende opera of meer een soort hoorspel. Het gaat over een oude Cubaan die ooit in zijn kinderjaren als slaaf diende. Hij werd op 103-jarige leeftijd geïnterviewd door de Cubaanse schrijver Miquel Barnet die een boek over hem schreef. De Cubaan werd zelf 107 jaar oud!
Het is een dramatisch stuk met prachtig (Duits) gesproken en gezongen tekst en met veel instrumenten, waaronder een stevige ketting. Een medebezoeker vond er niets aan; ze begreep niet dat dit muziek kon zijn. En ik antwoordde dat het toch juist prachtig is als je met alles om je heen, met gewone huis-tuin-en-keuken dingen muziek kan maken?
Een mooi detail is dat het stuk in De Regentes werd gespeeld door jonge studenten van het Koninklijk conservatorium en dat de directeur van dit theater ooit in de jaren zeventig het slagwerk voor zijn rekening nam tijdens de Nederlandse première van dit stuk.

Wereldmuziek van Nederlandse bodem

Wereldmuziek is leuk, verrassend en vooral breed. Soms zie je door de bomen het bos niet meer. Daarom is er sinds vrijdag een Dutch Blending Meeting waar je met wereldmuziek van Nederlandse pluimage kennis kunt maken van jazzy, salsa tot echt Turkse Aziatische folk. Er waren concerten, workshops, maar ook een gidsje met een overzicht van de Nederlandse wereldmuziek. Handig! Je kon hoppen van de ene zaal naar de andere zaal en zo alles een beetje proeven. Heerlijke muziek van de Mozambikaan Neco Novellas.

Kaarten tante Thé III

Oma wordt 80! En dan wil ze uit! Samen met haar 24 kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Een dagje in oktober. Ze wil misschien naar de Hoge Veluwe. Ik reageer enthousiast op haar plannen. Ik heb al een jaar heimwee naar het beeldenpark van het Kroller Muller Museum. Elke keer neem ik me voor ernaar toe te gaan, maar het is net even te ver.

Uit het kistje met kaarten van Tante Thé, zaten ook twee foto's van dit prachtige beeldenpark. Foto's die zij ooit gemaakt heeft. Ik ben er regelmatig met haar geweest, een perfecte combi tussen natuur en cultuur.

(Jarenlang hield ik een kaartencorrespondentie met tante The. Als we een museum of tentoonstelling bezochten stuurden we elkaar een kaartje. Na haar dood erfde ik mijn gestuurde kaarten weer terug. Ze had ze in één grote doos bewaard. Ook ik had al haar kaarten nog.)

Kunstfort

Vandaag een bezoek gebracht aan Kunstfort bij Vijfhuizen. Een 19eeuws fort dat deel uitnam van de Stelling van Amsterdam. Het is door een team vrijwilligers nieuw leven ingeblazen en prachtig omgebouwd tot museum, restaurant, ateliers en zelfs tot hotel. Om deze kosten op te brengen hebben ze vlakbij het fort een klein woonwijkje gerealiseerd (met boomstammen als pilaren). Top!

De beeldend kunstenaar Hans van Houwelingen is vanaf 2007 bezig zijn sluipweggetje te realiseren: een paadje om het fort heen aangelegd met grafstenen. Het fort waarbij nooit één militair viel, krijgt nu een soort menselijk corriedon. De dood is nu wel zichtbaar, maar is tegelijk nooit aanwezig. Met andere bezoekers kwamen we al gauw overeen dat het een prachtig vervolg is van een opgedolven graf (Wat doen mensen dan met die grafstenen?) Hans van Houwelingen heeft nu zo'n 100 grafstenen, maar daarmee kan hij zijn sluipweggetje nog niet afmaken. Dus als je nog een grafsteen over heb, meld je dan aan bij zijn site.

Modern Tate

Ik zou wel weer eens naar de Modern Tate in Londen willen gaan. Nu alles buiten groen wordt is het eigenlijk geen goede tijd om daar hiernaar toe te reizen. In de winter hebben ze namelijk in de gigantische hal van de voormalige energiefabriek prachtige installaties. Een installatie die bij uitstek reusachtig is omdat het anders in de hal verdwijnt.

Het meest bezocht (circa 2 miljoen mensen kwamen hier op af) was de zon die Olafur Eliasson maakte (Weather Project 2003). Een prachtig ondergaande zon, waar mensen gewoon bij afspraken om dan daar een beetje bij te zitten en van te genieten. Eliasson maakt grote installaties waarin de elementen een rol spelen: water, lucht en licht in de ruimte en de reflectie daarvan. Een paar jaar geleden zag ik een tentoonstelling in Rotterdam. Daar zag in een zwart bassin en een spons erboven hangen. Dat werd op de achterwand in het groot geprojecteerd. Op een gegeven moment raakte de spons even het water en zag je een prachtig schouwspel van komende en verdwijnende cirkels.

De hal in Londen veranderde ook in enorme glijbanen (Carsten Carsten Höller), in labyrint van dozen en de mamaspin van Louis Bourgeois vond er ook eens onderdak. Nu toch maar wachten tot de winter om naar Londen te gaan?

Mirza

Al jaren probeer ik de Mirza's op maandagochtend in de Volkskrant te lezen. Omdat zowel de tekst als het beeld mij fascineert: de tekst van van Kader Abdolah en de tekeningen van Henk Visch. Abdolah is nu door zijn vertaling van de koran hot news. Ik vraag me altijd af of zijn tekst invloed heeft op de tekeningen van Visch. Hebben ze overleg over het onderwerp, of gaan beiden volstrekt indivueel te werk? Ik weet het niet.

Henk Visch is als graficus/tekenaar begonnen, maar eigenlijk met zijn beelden bekend geworden, maar nog steeds tekent hij veel. Poëtische, mysterieuze en associatieve beelden.

Brood

Lunchen op werk is tegenwoordig erg magertjes, niemand wil boodschappen doen en als ik (laat) ga eten is het lekkere brood incl. beleg op. Ik neem dus ouderwets weer brood mee. Lekker zelfgebakken brood, met beetje boter en tomaatje. Meestal doe ik alle ingrediënten los in een bakblik, maar soms pak ik ook gewoon een kant en klaar pak.

Taart

Verjaardagstaart voor manlief, versierd door Daan.

Frans de Wit

Voor de beeldhouwer Frans de Wit die in 2004 overleed is pas een stichting opgericht om zijn werk onder de aandracht te brengen met een tentoonstelling, een boek en een site. Een mooi initiatief.

Frans de Wit maakte stoere stalen beelden zoals de moderne totempalen van oude scheepswrakken bij Naturalis in Leiden, maar ook veel tekeningen en van die leuke kleine beeldjes van bijvoorbeeld een verbronst spruitje in een doosje. Zijn werk kwam jaren geleden elke zondagavond op tv: Koot en Bie openden hun programma, terwijl ze op of bij de grote klimmuur van Frans de Wit stonden.

Hamid el Kasri

Laatst in De Regentes in Den Haag iets verrassends meegemaakt. Na een zware dag hard werken ging ik naar het Marokkaanse concert van Hamid El Kasri. Wat een feest was dat. Daar doe je het voor.


Recensente Danielle Durst Britt was erbij en schreef hierover:[...] Dan is het podium eindelijk aan de imponerende Gnawa maâlem (meester) Hamid El Kasri en de vijf mannen die zijn ensemble vormen. Vanuit de coulissen zwelt het geluid van twee trommels aan, en een bijna oorverdovend geklepper barst los terwijl het gezelschap verschijnt. We zien Hamid El Kasri en een andere man elk een van de twee grote versierde trommels bespelen, een t’bal, en de vier overige mannen klepperen erop los met elk een qarqaba (grote achtvormige klepper van metaal) in hun linker- en rechterhand. Het is een daverende entree; het publiek is meteen flink wakker geschud. Dit belooft wat! De trommels worden weggezet, en de mannen nemen hun plaatsen in op het podium. ( de foto is dfoor haar gemaakt). Verder lezen klik hier.

Paulienrecept I

Je komt om zes uur thuis: hele dag gewerkt, kinderen opgehaald en nu is iedereen moe en heb je honger. Binnen een half uur wil je zonder stress eten, maar dat moet natuurlijk wel gezond en zo zijn. En hè niet weer aardappelen, groeten etc. en. Graag ook iets wat de kinderen lusten.

Spinaziepannenkoeken

Nodig:
· half pak diepvriesspinazie
· (volkoren)meel
· melk, circa 0.5 l
· 1 ei
· zout
· beetje olie

voor de vulling:
· of pak gerookte zalm met plakjes of sliertjes komkommer met een klodder zure room en peterselie

· of blikje zalm, gemengd met fijn gesneden 1/3 prei en beetje yoghurt en peterselie

Gooi die kant-en-klaar pannenkoekenpakken lekker weg, het is net niet lekker en die pannenkoeken worden zo dik. Gewoon pannenkoeken bakken is super eenvoudig met meel, melk en een ei.

Ontdooi een half pak spinazie en laat dit uitlekken.

Maak het beslag:
Begin met 2 lepels meel, voeg scheut melk toe en maak er een glad papje van. Voeg dan weer melk en meel toe. Ga door tot je bijna genoeg heb voor twee pannenkoeken per persoon. Voeg dan het ei toe en daarna de spinazie. Doe wat zout bij het beslag en een scheutje olie. Het beslag moet een beetje zoals dunne yoghurt zijn. Bak dan dunne pannenkoeken

Maak de vulling klaar. Pak een pannenkoek, doe op 1/4 van de pannenkoek de vulling en klap het dubbel en daarna nog een keer, zodat het een driehoek wordt. Gelijk serveren. Je kunt de pannenkoek met het zalm/preimengsel warm of koude eten ( vries wat je over hebt in).

Tiramisu voor Diana

Een vriendin vroeg via de email een recept voor Tiramisu. Ik doe altijd een combi kwark/slagroom, niet te zwaar en niet te vet.

Nodig voor min. 4 personen

· pot magere Franse kwark met 1/8 slagroom met vanillesuiker en je kunt er beetje geraspte citroen door doen
· lange vingers
· sterke koffie
· likeur of andere drank naar keuze
· cacaopoeder

· slagroom kloppen
· slagroom door kwark roeren
· koffie zetten, afkoelen en drank erdoor, koffie in ondiep bord schenken
· laagje kwark in schaal doen
· lange vingers in koffiemengsel dompelen op kwarklaagje leggen
· doorgaan tot schaal vol is
· de laatste laag moet kwark zijn
· cacao met hulp van zeef erboven zeven
· schaal tot gebruik in koelkast zetten

mmm, ik krijg al trek. Echt Italiaans verantwoord is het niet, wel eenvoudig en lekker. En Diana smaakte het lekker?

Belvedère museum in Heerenveen

Het museum staat er al een paar jaar en we rijden er met de auto ook zeker vijf keer per jaar langs, maar nog nooit was ik in het nieuwe Belvedère Museum in Heerenveen geweest. Twee dozen (één voor de vaste collectie en één voor de tentoonstellingen met midden in een glazen doos (restaurant) over het water tussen de rietlanden.
Het water dat onder het museum loopt staat in verbinding met Oranjewoud: een aantal landschapstuinen met huizen in Engelse stijl. En in het verlengde van het water staat een trots landhuis, dat nog privébezit is. Zo geeft het museum een mooi hedendaags antwoord op de doorkijkjes van die romantische Engelse landschapsparken. Mooi museum, mooie plek en het is veel leuker dan die tuttertut eengezinswoningen in de woonwijk daar vlakbij.

De schilderijtjes zijn van de Amerikaan Tim Brown.

De kaarten van Tante Thé II

Mijn zoontje mocht twee kaarten uitzoeken. Giechelend koos hij twee naakten uit, één van Picasso en één van Modigliano. Ze horen verrassend genoeg ook bij elkaar. Mijn tante Thé die minimaal een keer per jaar naar Parijs ging en daar zelfs in de jaren vijftig een tijdje woonde, had daar waarschijnlijk ooit een tentoonstelling in D’Orsay gezien met werken uit de Barnes Foundation in Pennsylvania. Beide schilderijen hingen toen op die tentoonstelling.

Vooral dat schilderij van Picasso trekt me. Ik ben dat schilderij niet eerder tegengekomen. Uit de zachte aardtinten zie je dat het uit Picasso’s roze periode van begin twintigste eeuw dateert. Hij schilderde toen veel bohemien-, commedia dell’arte- figuren. Hier lijkt het alsof ze uit een soort tent komen. Het gezicht van het meisje is al een beetje als een masker geschilderd, iets wat hij een tijdje later veel doet. Leuk is die compositie. De geit kijkt naar het meisje, het meisje kijkt naar de jongen en de jongen kijkt net niet naar de geit terug (zoals bij klassieke composities), maar kijkt je aan. Samen vormen ze een mooie driehoek in het schilderij.